بررسی معماری محیط و تاثیر آن بر چگونگی شکل گیری رفتار روانشناختی کودکان معاصر

کودک امروزی به دلیل معماری خاص شهری و در کنار آن تربیت های خاص، کمترین میزان تعامل و برخورد را با اطرافیان دارد و متأثر از بی نظمی معماری شهری و فشارهای روانی حاصل از آن، دچار مشکلات عدید ه ای است. کودکان و نوجوانان به عنوان اعضای جامعه ما با مجموعه ای از خواسته ها و نیازهای خاص خود، استفاده کنندگان محیط ساختگی ما می باشند. کودک دوست دارد فضایی قابل تغییر در اختیار داشته باشد تا بتواند ردپایی از خود در آن به جای بگذارد و بدین ترتیب نقاط مشابه ویژه خود را به وجود آورد. کودک برای رشد، قبل از هر چیز به ارضاء عاطفی و احساس پیوند با محیط فیزیکی و اجتماعی خود نیازمند است. بنابراین مشخصه ی محیط مناسب، وجود محرک ها و انگیزه های لازم و منطبق با هر مرحله رشد کودک است و مشخصه ی دیگر آن انطباق داشتن محیط با توانایی شناختی و ادراکی کودکان است. به نظر می رسد با توجه به این که در تعالیم اسلامی نیز توجه ویژه ای به دوران کودکی شده است با این وجود در طراحی فضاهای شهرها توجه چندانی به فاکتورها و شاخص های مناسب کودکان نمی شود. این مقاله در تلاش است تا ویژگی هاي فضاهاي شهري متناسب با روحیات و نیازهاي کودکان (شهر دوستدار کودك) را بیان نموده و از این رهگذر معایب موجود در شهرهاي کنونی ما که احساس بیگانگی، گم گشتگی، افسردگی و ... را براي کودکان به همراه دارد، آشکار نماید. در پایان با معرفی نمونه هایی در این زمینه این نتیجه حاصل می شود که می توان فضاهایی طراحی کرد که انتظارات کودکی کودکان را برآورده ساخت و در یک ارتباط منطقی با کودك و شرایط او به نیازهایش پاسخ داد.

معماری، محیط، روانشناسی، کودک