بررسی احساس تنهایی در سالمندان ساکن و غیر ساکن آسایشگاه های سالمندی

زمینه و هدف: امروزه سالمندی به یک پدیده مهم جهانی تبدیل شده است و توجه به مسائل این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. در این سن احساس تنهایی در اثر کمبود ارتباط اجتماعی یکی از عوامل تأثیرگذار بر سلامت روانی سالمندان می باشد. لذا این مطالعه با توجه به اهمیت این مسئله به بررسی احساس تنهایی در سالمندان ساکن و غیر ساکن آسایشگاه های سالمندی و ارتباط آن با برخی از مشخصات فردی آنان در شهرکرد پرداخته است. روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی مقایسه ای بوده است. نمونه مورد مطالعه 100 نفر از زنان و مردان بالای 60 سال بودند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه دو بخشی شامل مشخصات فردی و پرسشنامه احساس تنهایی به صورت خود گزارش دهی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16 مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد میزان تنهایی در سالمندان ساکن در آسایشگاه سالمندی در مقایسه با میزان تنهایی در سالمندان ساکن در خانواده بیشتر است. با توجه به نتایج حاصل از آزمون t مستقل، این میزان در سالمندان زن ساکن در سرای سالمندان بیشتر از سالمندان زن ساکن در خانواده بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، زندگی با سایر اعضای خانواده بر سلامت روانی سالمندان از جمله احساس تنهایی آنها تأثیر مثبت دارد. بنابراین با توجه به موقعیت روانی- فرهنگی سالمندان در ایران، بهترین مکان برآورده شدن نیازهای روانشناختی آنان خانواده است.

احساس تنهایی، سالمندی، آسایشگاه سالمندان