جلوه های ادبیات پایداری در شعر شاعران کرد

ادبیات پایداری را می توان شامل ادبیاتی دانست که متعلق به جامعه ی مظلوم و ستمدیده و مورد تهاجم است. الزاماً همه ی این ادبیات مخلوق خود جامعه ی مظلوم نیست. در واقع ادبیات پایداری هر ملت دارای شناسنامه ی تاریخی و جغرافیایی است اما می تواند جهان شمول؛ یعنی فرا زمان، فرا مکان و فرا زبان و فرا مخاطب خاص باشد. این ادبیات از جنبه های گوناگون قابل بررسی است و یکی از بخش های آن بررسی شعر مقاومت است. با توجه به اینکه ستایش آزادی، تحریض مجاهدان و آزادی خواهان برای کسب آزادی از دست رفته، دفاع از مظلومان و فریاد وطن خواهی از مهم ترین مضامین ادبیات پایداری به شمار می آید، مقاله ی پیش رو با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به بررسی مهم ترین جلوه های پایداری در شعر شاعران کرد می پردازد. از جمله نتایج این پژوهش می توان به این نکات اشاره کرد که مقاومت مردم در شعر شاعران کرد انعکاسی وسیع داشته و از لحاظ درون مایه نیز مفاهیمی چون ایثار، شهادت، مقاومت و مظلومیت و ستایش آزادی و وطن در شعر شان متجلی شده است همچنین با توجه به اینکه قالب شعری مثنوی از قالبهای رایج کردی است بیشتر اشعار مقاومت کردی در این قالب سروده شده اند. عناوین اشعار نیز معمولاً با نام منطقه ای که در آن مقاومت یا نبردی روی داده، گره خورده است؛ نظیر( سنه ی خویناوی) : سنندج خون آلود، (بو هلبچه) : برای حلبچه، و (فتح فاو)

ادبیات پایداری، کردستان، شعر معاصر، شعر کردی.