نگرشی بر مفهوم محاربه و رابطه ی آن بر اخلال نظام امنیت اجتماعی از منظر سیاست کیفری ج. ا. ایران

یکی از اهداف حقوق، تامین امنیت است، قوانین وضع می‌شوند تا امنیت جامعه را حفظ کنند. لذا ؛ از اغاز پیدایش بشر هنجار شکنی ، تخلف و سرپیچی از دستور و آداب و رسوم (جرم) وجود داشته و متعاقب آن مواخذه و مجازات متخلف و مجرم نیز مطرح بوده است. در این میان مذاهب آسمانی به منظور ایجاد امنیت و مبارزه باستم و استقرار عدالت نقش بسزایی داشته اند. و تردیدی نیست که امنیت در نظام حقوقی اسلام بی شک تنها در مورد جان و مال و عمل و حقوق و آزادی های نبوده؛ بلکه شامل شخصیت و شرف و حیثیت افراد نیزمی باشد. با این اوصاف؛ اصولا ؛ نظام کیفری اسلام هر نوع ایجاد وحشت و هراس در دل انسان هایی را که مرتکب خلافی نشده اند را ظلم و تجاوزی بس بزرگ قلمداد می کند. و ایجاد و استقرار نظم و امنیت از مقوله های مهمی است که علمای اسلام در باب فقه سیاسی به بیان شریعت برای تامین آن بدان پرداخته می شود.مع الوصف؛ در این نوشتار سعی براین است که به روش کتابخانه ای و تحلیلی و تبیینی به واکاوی مبانی جرم محاربه از منظر فقهی و حقوقی و وجوب حفظ امنیت ملی – اجتماعی به طور خاص با توجه به نظام جنایی ایران بپردازیم.

مبانی،امنیت،قواعد فقهی محاربه،نظرات فقها،سیاست کیفری جمهوری اسلامی ایران.