بررسی معماری حمام های سنتی ایران در راستای توسعه پایدار

با آنکه معماری این سرزمین تاریخی چند هزار ساله دارد، تلاش هایی که برای شناسایی و معرفی آثار آن صورت گرفته است سابقه ی چندانی ندارد. تنها از چند دهه ی پیش محققان و پژوهشگران به بازنگری این آثار هنری پرداخته و کوشیده اند گردو غبار گذشت قرون را از این گوهرهای تابناک بزدایند و تلألو چشم نواز آن ها را دوباره آشکار سازند. حمام ها از مهم ترین گونه های معماری شهری و روستایی هستند ولی در قیاس با سایر گونه ها، کمتر مورد پژوهش و تجزیه و تحلیل گرفته اند. بررسی جامع و همه‌جانبه‌نگر حمام در بستر جغرافیایی و محیطی و تاریخی و اجتماعی و فرهنگی، این امکان را می‌دهد تا جایگاه حمام به عنوان میراثی ارزشمند از فرهنگ این سرزمین و نقش مهمی که همواره در زندگی مردم داشته و دارد، بیش از پیش شناخته شود. چنین مطالعاتی با توجه به تغییر شرایط اجتماعی و به تبع آن تغییر شیوه زندگی مردم طی دهه‌های گذشته، از اولویت خاص برخوردار است. با توجه به تحقيقات و بررسي‌هاي انجام شده در خصوص وضعيت و موقعيت حمام ها درنقاط مختلف کشور، که به شناخت دهي اين آثار پرداخته اند، متأسفانه جاي تحقيق و بررسي‌ که به برقراری ارتباط از دیدگاه معماری بنا و توسعه پایدار خالي است و فقر آن نيز همچون ديگر ابعاد مبتني بر فرهنگ شناسي و تاريخ شناسي، احساس مي‌شود که در اين پژوهش بصورت مروری تحلیلی به آن پرداخته شده است.

حمام های سنتی ایران، توسعه پایدار، معماری بنا، میراث فرهنگی، حمام شیخ بهایی