مدیریت دانش نقش تعیینکنندهای در خلق و کاربرد دانش سازمانی و درنتیجه توسعه سلامت سازمانی دارد؛ و
میتواند بهعنوان بستر توانمندساز چنین رفتارهای توسعه گرایانه ای عمل کند. دانش به عنوان دارایی نامشهود،
محور خلق ارزش در سازمان های دنیایی کنونی است. ذخیرهی دانشی به عنوان سرمایهی راهبردی هر
سازمان، مهمترین مزیت رقابتی سازمان ها به شمار میرود. از طرفی سلامت سازمانی منجر به دوام و بقاء
سازمان در محیط خود و ارتقاء سازگاری با آن میگردد. در واقع سلامت سازمانی توانایی سازمان برای رشد
و بهبود مداوم است. مدیریت دانش مقوله مهمی است که در زمینه ایجاد نواوری وایجاد کارافرینی در
سازمان ها دارای جایگاه ویژهای است. مقاله حاضر از لحاظ هدف کاربردی بوده و در دسته مقالههای
توصیفی قرار می گیرد.
