زیبایی زن از نگاه شاهنامه فردوسی

یکی از شاهکارهای تاریخ و ادبیات ایران شاهنامه است. فردوسی توانسته با هنرمندی بی نظیر، مسایلی چون خانواده، زن و عشق را به شکل زیبایی در داستان های حماسی خود قرار دهد، طوریکه هیچ کدام از داستان های او بدون حضور زن و عشق او پایان نمی پذیرد. فردوسی از یک سو در اشعار خود احترام زیادی برای زنان قایل است و از سوی دیگر برخی ابیات او زن ستیزانه می باشد. با این حال زنان، تقریباً در همه ی داستان های شاهنامه، یا به طور مستقیم و یا غیرمستقیم حضور دارند. و این نشان از ارج و قربی است که فردوسی برای زنان قائل شده است. یکی از مسائلی که فردوسی در شاهنامه اش به آن پرداخته است توصیف زیبایی زنان شاهنامه می باشد. براساس بررسی شواهد مختلف درشاهنامه، زنان زیبا، تنها از نظر جسمانی زیبا نیستند؛ بلکه علاوه بر زیبایی به زیور خرد و دوراندیشی نیزآراسته اند،که این ویژگی به آنان این امکان را می دهد تا در مواقع سخت روزگار به کمک مردان و هم فکری باایشان بپردازند.فردوسی در ادب فارسی، به گونه ای بسیارچشمگیر به توصیف زیبایی زنان و توانایی های برجسته ی ایشان پرداخته است، او زنان تاًثیرگذارو خردمند را مایه ی آرامش مردان دانسته و به بهترین نحو ستوده است، از دید نگارنده ی این اثر جاویدان، زن هیچ گاه موجودی ضعیف پنداشته نشده؛ بلکه بر عکس فردوسی، زنان را همپای مردان وارد اجتماع نموده ست و در توصیفشان نهایت احترام وعزت را به کارگرفته است . هدف از این مطالعه که بصورت کتابخانه ای و به شیوه ی توصیفی تحلیلی است، نگاه به زن از بعد زیبایی در شاهنامه می باشد. در این – پژوهش سعی شده، زیبایی زنان مهم در شاهنامه مورد بررسی قرار گیرد. نتایج نشان میدهد که بزرگترین شاخص و جلوه زیبایی زن در شاهنامه این است که از آن به عنوان موجودی خردمند، هنرمند، صاحب رای، وفادار به شوی خویش و با حجب و حیا سخن به میان رفته است .

زنان شاهنامه ، شاهنامه فردوسی، زیبایی زن ، زیبایی زنان در شاهنامه