استعاره¬ی کنایه یا استعاره¬ی مکنیه(استعاره¬ی کنایی)؟ بررسیِ صناعت استعاره¬ی کنایه در غزلیات صائب

عموماً در بررسی¬های فنی و زیبا¬شناختی آثار هنری، هر صناعت به صورت مجزا و منفرد مورد تحلیل قرار می‌گیرد. مثلاً حضور استعاره یا کنایه در یک اثر خاص به این میزان و نوع استفاده¬ی هنرمند از هریک از این صناعات به این گونه است. اما در کنار این صناعات و ابزار منفرد، صنایع دیگری حضور دارند که از حالت و ساحت تک¬بعدی و یگانگی، خارج، و پا به دنیای تلفیق و ترکیب می¬گذارند. از انواع این صنایع ترکیبی، صناعات کنایه¬محور هستند. این ابزار ادبی همان طور که از نام آن پیداست صناعتي است كه در آن كنايه به عنوان محور و مركز با صناعاتي ديگر چون استعاره، تشبيه و ايهام مي¬آميزد. اين آميختگي، صناعات پيچيده¬ي تازه¬اي را فراهم مي¬آورد که یکی از گونه¬های آن «استعاره‌ی کنایه» است. در «استعاره‌ی کنایه» صناعت کنایه با صناعت استعاره‌ی مکنیه درمی¬آمیزد و از این آمیزش، این صناعت تازه تولید به وجود می¬آید. این جستار ضمن تشریح صناعت «استعاره¬ی کنایه»، و بیان تفاوت آن با استعاره¬ی مکنیه (یا استعاره ی کنایی) به بررسی و تحلیل آن¬ها در دیوان غزلیات صائب می¬پردازد.

صناعات کنایه¬محور، استعاره¬ی مکنیه، استعاره¬ی کنایه