عيين جهات بهينه توسعه شهري بر اساس پارامترهاي محيطي با بهره گيري از مدل AHP(نمونه موردي: شهراسدآباد)

برنامه­ریزی برای تامین اراضی توسعه­ی مسکن در شرایطی مناسب در شهرهای اقماری و مکانیابی صحیح با درنظر گرفتن فرهنگ سکونتی مردم این شهرها، ازجمله عوامل ضروری و شناخته شده‏ای است که برای تثبیت جمعیت و افزایش وزن شهرهای کوچک و درنهایت، تعادل در نظام سکونتگاهی شهرهای استان نقش بسیار قابل توجهی دارد. همدان به­عنوان یکی از کلانشهرهای ایران، طبق مطالعات طرح جامع مسکن با 27 شهر، بیش از 40 درصد نیاز مسکن استان را به­خود اختصاص داده است، این وضعیت به­دلیل تمرکز جمعیت و خدمات، از اولین دوره­ی سرشماری تا آخرین دوره­ی سرشماری سال 1390، همدان را به یک نخست شهر منطقه­ای تبدیل کرده است که یکی از راه­های برون رفت از این پدیده که موجب یک گسست طولانی در نظام سکونتگاهی استان شده است، جلوگیری از تمرکزگرایی و مهاجرت جمعیت شهرهای کوچک به مرکز استان، بالاخص در ناحیه­ی میانی استان می­باشد. محقق در این پژوهش با یک روش میدانی با درنظر گرفتن الگوها و معیارهای مناسب طبیعی و غیرطبیعی در مکانیابی اراضی توسعه­ی مسکن و همچنین علاقه­ی ساکنین به داشتن واحدهای مسکونی 1یا 2 طبقه، به مکانیابی اراضی توسعه­ی مسکن در شهر اسدآباد از شهرهای اقماری استان همدان، با روش A.H.P پرداخته و بخش شرق و شمال شرقی شهر را تامین کننده­ی نیاز 106.5 هکتاری زمین، برای جمعیت 85164 نفری این شهر، در سال افق طرح یعنی 1410 تشخیص داده است.

مكانيابي، A.H.P، اراضي توسعه­ي مسكن، زمين، شهرهاي اقماري