نگرشی بر معرفت رضوی در شعر فارسی مطالعه موردپژوهانه: فصیحی هروی

معرفت یعنی شناسایی علم و دانش. شناخت هر علم با معرفت به آن علم تحقق می پذیرد. منزلت هر انسان توسط معرفتش سنجیدهمی شود، معرفت دانش خاصی است که از طریق حس و تفکر ممکن می گردد و پس از دستیابی به معرفت یک دانش، معرفت آنعلم در وجود انسان ریشه می دواند و علم با تمام وجود احساس می شود و صاحب آن علم دیگر قادر به انکارش نخواهد بود. اماباید این نکته درنظر گرفته شود که هر علمی، معرفت نیست اما هر معرفتی علم به شمار می آید. معرفت در نظر گروهی نظری، نزدگروهی دیگر اکتسابی و درنظر گروهی دیگر بدیهی است. فصیحی هروی شاعر نیمه اول قرن یازدهم هجری (987 تا 1049 ه. ق)است، که در بخارا دیده به جهان گشود و در هرات درگذشت. او دارای شعری ساده و سبک شعری میانه از سبک ماقبل خودعراقی و سبک پیش رویش هندی است. تاثیرپذیری شعرش بیشتر از استادان پیش از خود چون انوری، خاقانی، سعدی و حافظمی باشند. دوران زندگی این شاعر مصادف با پادشاهی صفویان در ایران است که مذهب تشیع در این دوره، مذهب رسمی کشورشد و او به تبع دیگر شاعران هم عصرش در اشعار مذهبی و مدح ایمه به خصوص امام هشتم شیعیان امام رضا (ع) قلم فرسایی کردهاست. نگارندگان این مقاله سعی بر آن دارند تا با جستجو در کتب تاریخی و دیگر کتب کتابخانه ای مرتبط با این شاعر، مطالعه ایدر عصر این شاعر و توجه به معرفت رضوی وی داشته باشند. در این مقاله سعی شده است که با تامل در اشعار فصیحی هروی ومباحث مربوط دیگر که در مقاله آمده است و تاکنون در این زمینه تحقیقی صورت نگرفته است، شناخت و معرفت این شاعر نسبتبه ایمه به عنوان شاعری در سده ی یازدهم مورد بررسی و توجه قرار گیرد.

فصیحی هروی، معرفت، شعر رضوی