تحلیل جایگاه حق رای در فقه امامیه و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

انتخابات مجموعه ای از عملیات است که برای انتخاب حاکمان یا انتصاب ناظران برای کنترل قدرت طراحی شده است. از این منظر، انتخابات به معنای تکنیک های گزینش و روش های مختلف تعیین نمایندگان است. به عبارت دیگر ابزاری است که به وسیله آن می توان اراده شهروندان را در تشکیل نهادهای سیاسی و انتصاب مقامات سیاسی مداخله کرد. انتخابات در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و در فقه امامیه جایگاه خاصی دارد. ما در این پژوهش با مرور مقالات و کتب و منابع پیشینیان و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است به بررسی تحلیل جایگاه حق رای در فقه امامیه و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران پرداختیم. قانون اساسی جمهوی اسلامی در اصول مختلف به حق انتخاب مردم تصریح دارد. در اصل ششم می آورد در جمهوری اسلامی ایران امور کشور باید به اتکاء آرای عمومی اداره شود. اصل یکصد و هفتم تعیین رهبری را نیز منوط به خبرگان رهبری که منتخب مردم هستند می کند. از نظر قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اگرچه شرکت قانونی در انتخابات یک انتخاب فردی و شخصی است، اما از نظر شرعی، اخلاقی و اجتماعی یک تکلیف است و عدم انجام آن بدون توجیه منطقی و عقلانی، مجازات اخروی دارد. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که بر اساس فقه امامیه تدوین شده است. قانونگذار با اشاره به ابعاد مختلف حق تعیین سرنوشت، آزادی های اساسی را برای همه مردم ایران به رسمیت شناخته است و حق مشارکت سیاسی را بارزترین مظهر حق تعیین سرنوشت دانسته است.

حق رای، انتخابات، فقه امامیه، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران