تحلیل دیباچه مرزبان نامه وراوینی از منظر بیان و بدیع

سعد الدین وراوینی در نگارش مرزبان نامه به شیوه نصر الله منشی و کلیله و دمنه نظر داشته است و در این راه بسیار موفق بوده است. سبک هر دو نویسنده مانند هم است جز این که سجع و ازدواج در مرزبان نامه بیشتر است. مرزبان نامه و کلیله و دمنه، دو گوهری هستند که در کنار هم بر دیهیم کلام فارسی قرار دارند.( بهار، 1370: 19) مرزبان نامه از نظر کاربرد صنایع شعری، مانند کلیله و دمنه، پر از فنون بلاغت است که در این زمینه کمتر کتابی، بعد از کلیله و دمنه، به پایه ی مرزبان نامه می رسد. شیوه ی بر جسته وراوینی( مانند نصر الله منشی) استفاده به جا از تمثیل، تشبیه و استعاره است. نویسنده این مقاله می کوشد میزان دانش های بیان و بدیع را در مقدمه ی مرزبان نامه بررسی و تحلیل کند. در مقدمه ی این کتاب، به ترتیب تشبیه، استعاره و جناس بیشترین بسامد و موازنه، ضرب المثل، ایهام و تلمیح کمترین بسامد را دارند.

مرزبان نامه، بیان، بدیع، سعدالدّین وراوینی