ارزیابی دسترسی بدون مانع افراد نابینا در مسیرهای پیاده شهر تهران

مسيرهاي پياده شهري با رويكرد مقياس حركت انساني و تاكيد بر تعامل اجتماعي، مهمترين شبكه دسترسي شهري محسوب مي‌گردند و از اين‌رو بايسته است كه در طراحي و اجراي پياده‌راه‌ها دسترسي همه افراد مدنظر قرارگيرد. امروزه امر سهولت دسترسي و طراحي همه شمول در محيط‌هاي شهري، مورد توجه جهانيان است و در پي آن در ايران نيز در سالهاي اخير اقداماتي در جهت بهبود وضعيت مسيرهاي پياده و توجه به تردد افراد داراي محدوديت حركت، بويژه نابينايان توسط شهرداري‌ها انجام شده كه بازخورد آن ايجاد مسير ويژه عبور نابينايان در خيابانهاي اصلي و بسياري از پاركها بوده است، اما به دليل برخي اشكالات فني و غيراصولي بودن اين اقدامات و عدم اجراي دقيق و كامل ضوابط و استانداردهاي موجود، اين اقدامات مشكلاتي را براي افراد نابينا در پي داشته است از جمله غيرايمن بودن مسير، گم كردن راه توسط آنان و احداث موانع جديد در مسيرهاي ويژه به منظور جلوگيري از تردد موتورسيكلت و اتومبيل كه منجر به بروز خطرات جديدي براي افراد نابينا مي‌گردد. رويكرد پژوهش حاضر مبتني بر مطالعات نظري و ارزيابي ميداني وضع موجود است كه از ابزار جمع‌آوري اطلاعات (مطالعه استانداردها، ضوابط و اسناد موجود) و بهره‌گيري از مطالعات ميداني و بازبيني و ارزيابي نمونه‌هايي از مسيرهاي پياده بدون مانع در سطح جهان و چالش‌ها و موانع موجود در مسيرهاي پياده اجرا شده در شهر تهران بهره‌گيري شده است تا امكان ارائه راهكارهاي موثر و مرتبط با اين رويكرد را در انطباق با وضع فعلي طراحي و مناسب‌سازي مسيرهاي پياده شهري با رويكرد تقويت تعاملات اجتماعي و طراحي همه شمول مسيرهاي پياده فراهم نمايد. دو پرسش‌ بنيادين كه با نتايج اين تحقيق قابل پاسخگويي است، عبارتند از: - شناخت موانع موجود در مسيرهاي پياده براي افراد داراي مشكلات بينايي - نحوه برطرف نمودن موانع موجود جهت مناسب‌سازي مسيرهاي پياده براي دستيابي به طراحي همه شمول نتايج حاصل از اين پژوهش بيانگر اين مطلب است كه علي‌رغم توجه اخير مسئولين و طراحان به تردد و حضور افراد داراي محدوديت حركت بويژه افراد نابينا، هنوز تردد بدون مانع، مستقل، راحت و ايمن براي همه فراهم نمي‌باشد و اين امر بازخورد كم‌توجهي مجريان به رعايت دقيق ضوابط و استانداردها است. عدم اجراي صحيح و مطابق ضوابط مسيرهاي ويژه نابينايان در مسيرهاي پياده منجر به قطع پيوستگي معابر، غيرايمن بودن مسير و درنتيجه عدم تمايل افراد نابينا و كم‌بينا به تردد در مسيرهاي پياده و محيطهاي شهري را درپي داشته است كه اين امر در نهايت منجر به عدم تعامل اجتماعي افراد نابينا و كم‌بينا خواهد شد.

دسترسی بدون مانع، طراحی همه شمول، پیاده روها، نابینایان، کم بینایان،