تاثير مديريت روش¬های جمع آوری آب باران برکشاورزی در مناطق خشک ونيمه¬خشک

کشور ايران از مناطق خشک کره¬زمين است و به جز حاشيه درياي خزر و دامنه کوه هاي البرز و زاگرس، اغلب داراي آب و هواي خشک با نزولات آسماني اندک مي¬باشد. از طرفي به دليل رشد جمعيت، گسترش شهرنشيني و توسعه بخش¬هاي کشاورزي و صنعت پيوسته با افزايش تقاضاي آب مواجه است. تداوم افزايش ميزان تقاضا براي آب باعث افزايش شکاف ميان عرضه و تقاضاي آب در آينده خواهد شد به جمع آوري آب باران و ذخيره آن براي استفاده¬هاي آتي استحصال آب باران اتلاق مي¬شود. آب جمع آوري شده را ميتوان به درون تانكر ذخيره¬سازي يا خاك و يا حتي آبخوان¬هاي زيرزميني هدايت كرد تا در مواقع نياز اقدام به برداشت از آنها نماييم. تاريخچه استفاده از اين سيستم¬ها بسيار ديرين است و قديميترين آنها را مي¬توان در فلسطين و بلوچستان ايران و پاكستان دنبال نمود. در اين نواحي 3000 تا 4000 هزار سال پيش ازميلاد، جمع آوري آب باران مرسوم بوده است. استفاده از اين آب جمع آوري شده نيز ميتواند فشار برمنابع آب موجود را كمتر كرده و كميت و كيفيت منابع آب را توسعه دهد. در مقاله حاضر روش¬هاي سنتي و طبيعي استحصال آب باران براي مديريت مناطق خشک ارائه شده است.

آب باران، استحصال، مناطق خشک و نيمه خشک، مديريت