اثر استفاده از تکنولوژي هاي نوين در تشخيص نياز آبي و مديريت مزرعه(مطالعه موردي: دشت نوق رفسنجان)

علي رغم رشد چشمگير در علوم مختلف حوزه فناوري اطلاعات و اينترنت اشياء، کمبود سيستم‌هاي هوشمند که بتوانند اهداف کلان حوزه آب کشور از قبيل: مديريت عرضه و تقاضا، مديريت يکپارچه منابع، پايش تغييرات اقليم، کشاورزي مدرن و ... را تأمين کنند، به شدت احساس مي‌شود. يکي از دلايل اين امر، استفاده از سيستم¬هاي سنتي و چالش‌هاي فراواني است که در مسير توسعه و تجميع آنها وجود دارد. ازآنجاکه مسئله کشاورزي يکي از مسائل مهم کشور تلقي مي¬شود و با توجه به دشوار و کم بازده بودن روش کشاورزي سنتي مي¬توان با ‌بکارگيري فن‌هاي مهندسي نرم¬افزار و تلفيق آن با ابزاري¬هاي مکانيکي سيستمي ايجاد کرد که روش¬هاي سنتي کشاورزي را به روش¬هاي نوين تبديل کند تا از طريق آن بتوان هم کيفيت و هم کميت محصولات کشاورزي را بالا برد و هم تا حدي از بار سنگين عمل کشاورزي که بر عهده کشاورز مي¬باشد کم کرد. به اين صورت که کاربر مي تواند مزرعه خود را به سامانه هاي هوشمند معرفي نمايد و موقعيت منطقه را به وسيله GPS ثبت کند، تجهيزات و سنسورهايي ازقبيل حسگر رطوبت، حسگر دما، باد سنج، باران سنج، شيراتوماتيک و حسگر اندازه گيري سطح آب چاه و... در قالب يک سيستم واحد و همچنين تمامي اطلاعات مرتبط با شرايط جوي را در خود ذخيره و آناليز و به صورت هوشمند به مرکز پايش سيستم ارسال نمايد. اين اطلاعات نقش مهمي در برنامه هاي تحقيقاتي مانند تبخير و عملياتي مانند مانيتورينگ ايفا كرده و به عنوان داده هاي اوليه در پردازش ها و محاسبات مختلف بكار مي روند و به عنوان ابزار اصلي در جهت اطلاع رساني صحيح در بخش هاي مختلف مانند مديريت منابع آب و پيش بيني وضع هوا، هواشناسي كشاورزي و بسياري موارد ديگر كاربرد دارد.

سيستم هاي هوشمند، کشاورزي، نياز آبي، مديريت منابع آب