در شعر کلاسیک فارسی علاوه بر بیکرانگی افق احساس و عاطفه، اقیانوسی از علوم و معارف گوناگون و تجربیات و اطلاعاتی موج می زند که نشان از پرباری ذهن و روح شاعران فرزانه ی ایران زمین دارد. دانش جغرافیا، همچون بسیاری از دانشهای دیگر، عرصه وسیع ادبیات را میدانی فراخ برای ظهور خود یافته است. از این رهگذر بسیاری از اطلاعاتِ مربوط به سرزمینهای گوناگون آن چنان در بستر ادبیات جای گرفته که حتی با گذشت زمان و تغییر و تحول در گسترۀ جغرافیایی و یا از بین رفتن بسیاری از آن جایها، هنوز نام و نشان و ردپایی از آنها را می توان در مضامین شعری و آفرینشهای ادبی شاعران یافت . البته کاربرد اعلام جغرافیایی و مضمون سازی با آنها ، در شعر شاعران هر دوره ای به گونۀ خاصی ، متفاوت و متمایز با دوره های دیگر است و اگر از دیدگاه سبک شناسی به این موضوع نگاه کنیم ، می بینیم که شاعران در هر یک از سبک خراسانی ، عراقی و هندی تحت تأثیر محیط اجتماعی و فرهنگی خود، به شکلهای متفاوتی ، با اعلام جغرافیایی تصویرآفرینی کرده اند. در این پژوهش، شگردهای بلاغی و مضمون سازیهای بدیعی که شاعران در دو سبک عراقی و هندی با استفاده از اعلام جغرافیایی پدید آورده اند، مورد بررسی قرار گرفته است و با توجه به ویژگیهای سبکی هر یک از دوره ها به لحاظ به کارگیری اعلام جغرافیایی و مقایسۀ آنها، به بیان شباهتها و تفاوتهای موجود در میان این دو سبک پرداخته شده و صنایع ادبی به کار رفته در هر سبک بسامدیابی شده است.
کلید واژگان :اعلام جغرافیایی، مضمون سازی، سبک عراقی، سبک هندی، شگردهای بلاغی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک