صفت ((adjective در زبان عربی به خاطر مطابقت با موصوف(noun)از نظر اعراب، عدد، جنس، معرفه و نکره، از صفت در زبان فارسی امروز متمایز است. صفت در زبان فارسی باستان و امروزی، برخلاف عربی به دو گروه پیشین (preceding)و پسین(following) تقسیم می شود. در زبان فارسی امروزی بین صفت و برخی از نقشهای دستوری (grammatical forms)؛ همچون قید از لحاظ شکل ظاهری تفاوت نمایانی دیده نمی شود و تشخیص صفت در این زبان بیشتر ویژگیهای دستوری است؛ در صورتیکه در زبان عربی ساختار و نحو(structure and syntax) هر دو از جایگاه مهمی برخوردارند. از جمله مباحث بدیهی در کتاب های دستور زبان فارسی، این مسئله است که مطابقت صفت و موصوف در زبان فارسی برگرفته شده از زبان عربی بوده، و هیچ زمانی این چنین قاعده‌ای در زبان فارسی وجود نداشته است؛ در صورتی که صفت در ایرانی باستان(old Persian) همیشه، ودر زبان ایرانی میانه غربی و فارسی دری ممکن بوده از لحاظ عدد، جنس و همچنین حالت با موصوف خود مطابقت کند. نگارندگان در این مقاله برآنند تا ابتدا نظرات عده‌ای از دستورنویسان و همچنین پیشینة مطابقت صفت و موصوف در زبان فارسی را بیان کرده و سپس به مقایسة صفت فارسی با زبان عربی را از جهت واژگان و نحو بپردازند.
کلید واژگان :صفت (نعت)، دستور زبان ، فارسی باستان، زبان فارسی امروزی، زبان عربی، ادبیات تطبیقی.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک