هویت بومی در شعر منوچهر آتشی

هویت از مسائلی است که اخیراً بسیار مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است؛ با توجه به پیشرفت¬های علم و تکنولوژی و قرار گرفتن انسان در فرآیند جهانی شدن، پرداختن به بحث هویت به عنوان اصلی بنیادین در حفظ یکپارچگی و وحدت، ضروری می¬¬نماید. هویت ایرانی دارای مولفه¬هایی است که یکی از مهمترین آنها زبان و ادبیات فارسی است؛ شعر فارسی زمینه¬ی مناسبی فراهم آورده تا ابعاد مختلف هویت در آن کاویده شود. یکی از این ابعاد که در ساختار هویتی ایران نیز نقش دارد، هویت بومی است. هویت بومی در ادبیات کلاسیک فارسی چندان مورد توجه قرار نگرفته و شاعران کهن به انعکاس محیط اقلیمی و بوم¬زیست خود در شعرشان کمتر تمایل نشان داده¬اند. اما نیما در راستای نوآوری¬هایی که در جوانب مختلف شعر ایجاد نمود، بومی¬گرایی را نیز وارد حیطه¬ی شعر کرد و در این راه پیروانی نیز یافت؛ در راس طرفداران این شیوه، منوچهر آتشی قرار دارد که آگاهانه، گرایش ویژه¬ای به ارائه¬ی نمادها، عناصر و تصاویر بومی و محلی نشان داده است. این مقاله می¬کوشد تا از یک طرف، دلایل توجه آتشی به هویت بومی را بازنماید و از طرف دیگر، به مصادیق و مولفه¬های هویت بومی حاضر در شعر وی بپردازد و چارچوبی گویا از این مفهوم ارائه دهد.

هویت، هویت بومی، نوستالژی، بومی¬گرایی، منوچهر آتشی.