تاثیر زمانبندی های مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری های الکتروفیزیولوژیکی عضلات پای مردان ورزشکار

زمینه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر زمانبندی¬های مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری الکتروفیزیولوژیکی عضلات پای مردان ورزشکار بود. مواد و روش¬ها: 36 مرد ورزشکار به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. پیش¬آزمون شامل اندازه¬گیری متغیر¬های آنتروپومتریکی و ثبت فعالیت الکتریکی عضلات پا بود. سپس، آزمودنی¬ها به چهار گروه شامل موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. بعد از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین پس¬آزمون انجام شد. تغییرات بین گروهی با روش آماری ANCOVA و آزمون تعقیبی LSDو تغییرات درون گروهی با آزمون t زوجی تجزیه و تحلیل شد. یافته¬ها: یافته¬های مطالعه حاضر افزایش معنی¬دار فعالیت عصبی-عضلانی عضلات همسترینگ، عضلات دوقلو و عضله سرینی بزرگ در فاز پرش و عضلات چهار سران و همسترینگ در فاز فرود را با هر سه تمرین پلایومتریک با زمانبندی سنتی، موجی روزانه و موجی هفتگی نشان داد (p˂0.05). همچنین، نسبت فعال¬سازی مشترک عضلات چهارسران به همسترینگ، چهارسران به دوقلو و چهارسران به سرینی کاهش معنی داری با هر سه زمانبندی تمرین پلایومتریک داشت (p˂0.05). بین سه مدل زمانبندی تمرین تفاوت معنی¬داری در نسبت فعال¬سازی وجود نداشت (p˃0.05). نتایج: هر سه مدل زمانبندی تمرین پلایومتریک باعث بهبود سازگاری¬های عصبی-عضلانی شد و تفاوت معنی¬داری بین مدل-های زمانبندی وجود نداشت. بنابراین، بار حجمی کل تمرینات پلایومتریک بسیار مهم¬تر از تغییرات در شدت و حجم برای بهبود سازگاری¬های عصبی-عضلانی می¬باشد.

زمانبندی تمرین، تمرین پلایومتریک، الکترومایوگرافی سطحی، سازگاری عصبی-عضلانی.