سطح بندي و تحليل شاخص هاي مسكن روستايي استان اصفهان با استفاده از تحليل عاملي و خوشه اي

وضعيت مطلوب مسكن در نواحي شهري و روستايي يكي از شاخص هاي توسعه اقتصادي اجتماعي در كشورهاي جهان محسوب ميشود. تدوين يك برنامه جامع در بخش مسكن به منظور دستيابي به وضعيت مطلوب مستلزم شناسايي و تجزيه و تحليل ابعاد گسترده اين بخش است . از راه هاي مهم آگاهي از وضعيت مسكن در فرايند برنام هريزيهاي منطقهاي، استفاده از شاخصهاي مسكن است. اين شاخصها كه نشان دهنده وضعيت كمي و كيفي مساكن در هر مقطع زماني است راهنمايي موثر براي بهبود برنامهريزي مسكن آينده است . پژوهش حاضر با استفاده از شاخصهاي مسكن به بررسي وضعيت مسكن مناطق روستايي شهرستانهاي استان اصفهان و سطحبندي نواحي روستايي آن با استفاده از اين شاخصها پرداخته است. روش تحقيق مبتني بر روش اسنادي، توصيفي و همبستگي است و اطلاعات مورد نياز از نتايج سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1385 استان اصفهان استخراج شده است كه از ميان 52 متغير مربوط به مسكن، 18 شاخص استخراج شده و مناسب ارزيابي شده است. شاخصهاي انتخابي با روش تحليل عاملي به 5 عامل تقليل KMO بودن آنها از طريق آزمون 86 درصد واريانس را در بر ميگيرند. در بين 5 عامل فوق، عامل زيربنايي به / يافت كه اين عوامل جمعا 249 26 درصد واريانس را پوشش ميدهد كه تاثير گذارترين عامل در مطالعه است. به منظور سطح بندي / تنهايي 414 نواحي همگن روستايي از روش تحليل خوشهاي استفاده و نقاط روستايي استان به 7 گروه همگن طبقه بندي شدهاند كه بر اساس آن مناطق روستايي شهرستان اصفهان در بالاترين سطح و مناطق روستايي شهرستا ن هاي نجف آباد، تيران و كرون، نطنز، كاشان، خوانسار، آران و بيدگل، گلپايگان و سميرم سفلي در پايين ترين سطح از نظر برخورداري از شاخصهاي مسكن قرار دارند.

تحليل عاملي، تحليل خوشهاي، شاخصهاي مسكن، نواحي روستايي استان اصفهان