يكي از دلايل متفاوتي كه براي تبيين مهاجرت از مناطق روستايي به مناطق شهري و به‌خصوص در مراحل گذار اقتصادي در كشورهاي درحال توسعه ارائه گرديده، دستيابي به شغل و شغل بهتر است. اين موضوع بر اساس داده‌هاي اقتصاد ايران نيز مصداق داشته و با مدل‌هاي ارائه شده براي مهاجرت و به‌خصوص مدل هريس و تودارو، كه دليل عمده مهاجرت از روستا را دستيابي به شغل بهتر و در نتيجه درآمد انتظاري بالاتر در مناطق شهري مي‌داند، تطابق دارد. بر اين اساس، تمايز سطح توسعه بازار كار در مناطق روستايي نسبت به مناطق شهري و روند تغييرات آن مي‌تواند به عنوان نمودي از روند و شدت مهاجرت بين اين مناطق تلقي گرديده و از اين‌رو، شناخت و رتبه‌بندي مناطق روستايي از حيث توسعه بازار كار از هر‌جهت اهميت مي‌يابد. موضوعي كه تعيين و بررسي آن به تفكيك استان‌هاي كشور، هدف اصلي اين مقاله را تشكيل مي‌دهد. براي تعيين سطح توسعه بازار كار مناطق روستايي از چهار شاخص اساسي نرخ بيكاري، سهم جمعيت داراي اشتغال ناقص، سهم اشتغال در بخش خصوصي و سهم اشتغال در بخش صنعت استفاده گرديده و براي تلفيق آن‌ها از روش‌هاي تحليل چند متغيره تحليل عاملي و برترين پيشنهاد از راه‌حل ايده‌آل (TOPSIS) در دوره زماني برنامه چهارم توسعه استفاده شده است. در مجموع، نتايج اين پژوهش نشان‌دهنده آن است كه سطح توسعه بازار كار مناطق روستايي استان‌ها در طول برنامه چهارم توسعه تغيير چنداني نيافته و اين درحالي است كه اين تغييرات اندك در ميزان توسعه‌يافتگي مناطق نيز به روش تعيين آن بستگي داشته است. درحالي كه مقايسه سطح توسعه مناطق روستايي در سال ابتدايي و انتهايي برنامه توسعه چهارم با روش تحليل عاملي بيانگر گرايش مناطق روستايي استان‌ها به سمت توسعه بيشتر بوده، نتايج حاصل از روش TOPSIS كاهش در سطح توسعه بازار كار مناطق روستايي استان‌ها را به تصوير مي‌كشد.
کلید واژگان :توسعه بازارکار، مناطق روستایی، شاخص های بازار کارريال روش تاپسیس
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک