بر اساس تئوريهاي موجود، ورود بنگاههاي جديد به صنعت زمينه را براي شكلگيري رقابت، سير تكاملي، رشد و نوآوري فراهم نموده و در نتيجه رشد و توسعه اقتصادي را موجب ميگردد. با اين وجود، تنها در صورتي اين مهم به واقعيت تبديل خواهد شد كه بنگاههاي جديدالورود توانايي ماندگاري در فعاليت اقتصادي را تا مدتي معقول دارا بوده و به عبارتي، در سالهاي اوليه پس از ورود از صنعت خارج نگردند. در ادبيات اقتصاد صنعتي دلايل متعددي براي خروج بنگاههاي صنعتي مورد مطالعه قرار گرفته و در اين ميان سطح تكنولوژي صنعتي كه بنگاه با آن فعاليت خود را آغاز نموده است، به عنوان عاملي اساسي و تأثيرگذار بر خروج آن تلقي ميگردد. از اين رو، هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير سطح تكنولوژي بر احتمال خروج بنگاههاي جديدالورود صنايع توليدي ايران طي دوره 1384- 1380 ميباشد. دادههاي بنگاههاي صنايع توليدي از سرشماريهاي انجام شده توسط مركز آمار ايران تهيه گرديده و سطح تكنولوژي نيز بر اساس طبقهبندي OECD تعيين گرديده است. مدل مورد استفاده در اين پژوهش براي تعيين احتمال خروج، مدل مخاطره كاكس ميباشد. نتايج بدست آمده از اين مطالعه نشان دهندهي آن است كه سطح تكنولوژي صنعت تأثير منفي و معنيداري بر احتمال خروج بنگاههاي جديدالورود داشته و به عبارتي بنگاههاي وارد شده در صنايع با تكنولوژي متوسط و بالا از احتمال خروج پايينتري برخوردارند.
کلید واژگان :خروج بنگاه، سطح تکنولوژی، صنایع تولیدی ایران، پنل نامتوازن، مدل مخاطره کاکس
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک