نقش سبک های سازش یافته و سازش نایافته حل مساله در تبیین خشنودی

خشنودی مفهومی است که شامل اجزای عاطفی، هیجانی، اجتماعی و شناختی است و عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش سبک‌های حل مسألۀ سازش‌یافته و سازش‌نایافته در تبیین خشنودی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ مورد مطالعه تمامی دانشجویان دانشگاه گيلان در سال تحصیلی 91-1390 بودند که از میان آنها نمونه‌ای به حجم 187 نفر با روش نمونه‌گیری خوشه‌اي تصادفي انتخاب شدند. برای جمع¬آوری داده¬ها از پرسشنامه¬های سبك‌هاي حل مسأله كسيدي و لانگ (1996) و خشنودی آکسفورد (آرجیل، 1989) استفاده شد. یافته‌ها نشان داد بین نمرۀ كل شادزيستي و خرده‌مقیاس‌های آن با سبک‌های حل مسئلۀ خلاقیت، اعتماد، گرایش، و مهارگری رابطۀ معنی‌دار وجود دارد، در حالی که در موارد دیگر رابطه معنی‌دار مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد سبکهای حل مسأله درماندگی و اعتماد قادرند 12 درصد از واريانس کل خشنودی دانشجويان را تبيين كنند. نتایج آزمون t مستقل نشان داد بین میانگین نمرات سبک حل مسأله اجتناب دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار وجود دارد، همچنین تفاوت میانگین نمرات دانشجويان مجرد و متأهل در متغير شادزيستي و خرده‌مقياس‌هاي احساس مثبت، تجربۀ مثبت، و تجربۀ منفي معنادار بود. بر اساس یافته‌های این پژوهش به‌کارگیری سبک‌های سازش‌یافته حل مسأله می‌تواند موجب خشنودی شود.

سبک حل مسئلۀ سازش‌یافته، سبک حل مسأله سازش‌نایافته، خشنودی.