پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی میزان نگرانی، امید و معنای زندگی در مادران کودکان ن اشنوا،
کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان با ناتوانی یادگیری انجام گرفت . روش پژوهش توصیفی از نوع علی -
مقایسه ای بود و نمونه مورد مطالعه شامل 169 نفر از مادران این کودکان بود که با استفاده از روش
نمونه گیری در دسترس از بین کلیه مادران کودکان 6 تا 12 ساله مبتلا به اوتیسم، ناشنوا و ناتوان در
یادگیری شهر اصفهان در سال 1390 انتخاب شدند . برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش از سه پرسش نامه
نگرانی پنسیلوانیا، مقیاس گرایش به امیدواری بزرگ سالان و پرسش نامه هدف در زندگی استفاده شد .
نتایج نشان داد که بین میزان امید و معنای ز ندگی در بین سه گروه مادران تفاوت معنادار وجود دارد
با افزایش معنای زندگی در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، کودکان ناشنوا و کودکان با .(P<0/01)
ناتوانی یادگیری امید نیز افزایش یافته و نگرانی کاهش م ییابد و بالعکس
