توسعه پايدار شهري در دهههاي اخير به الگوواره نوين و مسلطي در برنامه ريزي شهري تبديل شده و هرگونه برنامه ريزي در شهر، چنانكه با رويكرد توسعه پايدار طراحي و تدوين نگردد عملاَ در دسترسي به اهداف مورد نظر با موفقيت كمتري مواجه خواهد بود. در اين مقاله، به روش توصيفي – تحليلي و با استفاده از مدل هاي كمي همچون تحليل عاملي و ضريب پراكندگي به ارزيابي شاخص ها ي برخورداري در ابعاد اجتماعي، كالبدي، اقتصادي و زيست - محيطي مادر شهر مشهد، به عنوان دومين شهر بزرگ كشور پرداخته شده است. به اين منظور، در گام نخست ابعاد پايداري اين شهر با نظام شهري كشور مقايسه گرديد كه نتايج حاصل بيانگر آن است كه بين اين شهر و ميانگين شهرهاي كشور، نابرابري محسوسي در شاخص هاي پايداري وجود ندارد. ليكن در مرحله بعدي در بعد درون شهري، به بررسي سطوح پايداري با استفاده از 57 شاخص در مناطق دوازده گانه شهري مشهد پرداخته شد و نتايج حاصل از تحليل عاملي در اين پژوهش، بيانگر آن است كه منطقه 1 شهرداري مشهد از نظر بهره مند بودن شاخص ها ي برخورداري در جايگاه نخست و منطقه 5 شهرداري در پايين ترين جايگاه قرار دارد. در عين حال، عامل اقتصادي، مهمترين و تأثيرگذارترين عامل در عدم برخورداري اين شهرتشخيص داده شد؛ به طوري كه با ارزيابي عاملهاي تلفيقي مشخص شد كه فقط يك سوم از مناطق شهري اين كلانشهر در وضعيت نسبتاً مطلوبي قرار دارند و بقيه مناطق شهر در وضعيت نامطلوبي به سر ميبرند. همچنين در بعد برخورداري (عدالت اجتماعي) شكاف عميقي در بهره مند بودن از شاخص هاي پايداري بين مناطق دوازده گانه شهري مشهد 1 درصد مربوط به عامل / مشاهده ميشود؛ چنان كه از اين نظر بيشترين شكاف با 7 0 درصد محاسبه شده كه نشان از / اجتماعي است. اين رقم در عامل هاي تلفيقي نيز 69 شكاف عميق مناطق، در برخورداري از شاخص هاي پايداري است.
کلید واژگان :سطوح پايداري، توسعه پايدار شهري، مشهد ، مناطق شهري.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک