بررسي تطبيقي تعاون و جايگاه آن در نظامهاي اقتصادي ـ اجتماعي

اصولا تعاون در جوامع مختلف به مفهومی فراگیر و فراتر از زمان و مکان دربر دارنده نوعی رابطه متقابل بین فرد با فرد، فرو با گروه و گروه با گروه می باشد. در واقع تعاون متضمن نوعی بر هم کنش گروهی است که تامین کننده منافع و نیاز اعضا می باشد، و نوع بشر فارغ از دیدگاه های سیاسی یا اقتصادی بدان نیازمند است. در واقع تعاون به عنوان نوعي از همياري و همكاري از گذشته‌هاي دور در اشكال مختلف وجود داشته است، چنانچه علل شكل‌گيري آن را مورد مداقه قرار دهيم بر عامل ناتواني انسان از يكسو و نياز او از سوي ديگر صحه گذاشته مي‌شود. صرف نظر از عوامل سياسي كه بعضاً ظهور و افول آن بستگي به ميزان توانايي يا ناتواني فرد يا جامعه داشته است. در تاريخ معاصر حتي پس از رونق نظام سرمايه‌داري و تجهيز آن با سپهر فني (فن‌آوري)، به دليل خصلت اين نظام در ايجاد شكاف در بين طبقات اجتماعي و ورشكستگي واحدهاي توليدي كوچك، شاهد شكل‌گيري نوع جديدي از تعاوني‌ها در عرصه‌هاي توليد، توزيع و مصرف مي‌باشيم. ضرورت چنين اقدامي در كشورهاي در حال توسعه كه عمدتاً از الگوي نظام سرمايه‌داري (از نوع وابسته) تبعيت مي‌كنند، بيشتر احساس مي‌شود. در كشور ما نيز از اوايل سده بيستم اقدام به تأسيس انواع تعاوني‌ها شده است . نتايج عمده حاصل از اين پژوهش بیانگر آن است که همواره تعاون و معاضدت نوع بشر در عرصه های اقتصادی- اجتماعی و در اشکال سنتی و مدرن آن نقش آفرین بوده است.، ليكن با توجه به توانمنديهاي منطقه‌اي و ضرورت‌هاي اجتماعي، اقتصادي كشورها اين جايگاه هنوز بلحاظ قانوني و اجرايي با محدوديت‌هايي روبروست و مي‌بايست بيش از پيش گسترش و توسعه يابد.

تعاون ، اقتصاد تعاوني ، اقتصاد سياسي