تاب¬آوری در برابر زلزله یکی از مفاهیم بسیار مهم نظری و عملی در مدیریت بحران می¬باشد. طی چند دهه گذشته، رشد شتابان شهری و توسعه مناطق فرودست شهری (بویژه در کشورهای در حال توسعه) موجب شده که آسیب پذیری آن ها در برابر بحران¬هایی با منشاء انسانی و طبیعی بیش از پیش گردد. لذا تاب¬آور نمودن جوامع شهری به ویژه محلات فرودست و نابسامان دارای اهمیت خاصی می¬باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر به دنبال سنجش و ارزیابی تاب آوری محله های مرکز شهر زنجان در چهار بعد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی است. جهت سنجش میزان آسیب¬پذیری بخش مرکزی از لحاظ کالبدی از نظر 14 کارشناسان استفاده شده است. نتایج تحلیل گویای آسیب¬پذیری بالای کالبد بخش مرکزی شهر زنجان است؛ به طوری که حدود 69 درصد بناها در رده آسیب¬پذیری زیاد و 10 درصد در رده آسیب¬پذیری خیلی زیاد قرار گرفته اند. همچنین جهت سنجش سایر ابعاد تاب¬آوری در بعد مدیریت – نهادی، اجتماعی، اقتصادی و محیطی از نظر ساکنان این بخش استفاده شده است. ابتدا به صورت نمونه¬گیری تصادفی سه محله انتخاب و بر اساس فرمول کوکران حجم جامعه نمونه مشخص گردید و میان ساکنان محلات هدف توزیع شد. جهت تحلیل سؤالات پژوهش، آزمون-های پیرسون و رگرسیون بکار گرفته شده است. نتایج تحلیل پرسشنامه نشان می¬دهد که میزان تاب¬آوری در بخش مرکزی شهر زنجان از نظر این سه بعد مطلوب نمی¬باشد. همچنین بعد اجتماعی با بیشترین تاثیر می¬تواند سبب افزایش تاب¬آوری و کمترین تاثیر در بعد محیطی با کاهش آسیب¬پذیری در تمامی محلات مورد پژوهش می¬باشد.
کلید واژگان :تاب آوری، زلزله، محله ، بخش مرکزی شهر زنجان
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک