ابن‌سينا در برخي از كتاب‌هاي خود قيد بقاء در كذب را بر تعريف عكس مستوي افزوده‌است كه اين امر مورد مخالفت برخي از منطقدانان نظير خواجه‌نصير طوسي قرار گرفته‌است و منطقدانان متأخر نيز عملاً اين قيد را در تعريف خود بكار نبرده‌اند. در صورتي كه برخي ديگر از ايشان چون فخررازي، ابهري و ابن‌سهلان ساوي اين قيد را پذيرفته‌اند و در تعريف خود بكار برده‌اند. در اين مقاله ابتدا نشان داده شده است كه وجود اين قيد در برخي از آثار ابن‌سينا نمي‌تواند ناشي از سهو كاتبان باشد، سپس با طرح دلايل موافقين و مخالفين اين مسئله، بررسي شده‌است كه در صورت پذيرش اين قيد، چه تغييري در عكس مستوي قضاياي محصوره پديدمي‌آيد. در حقيقت پذيرش اين قيد، عكس يك قضيه را به قضيه‌اي هم ارز و معادل قضيه نخست تبديل مي‌كند. اما به هر حال كساني كه اين قيد را پذيرفته‌اند، به لوازم سخن خود ملتزم نبوده‌اند. بر اين اساس اين مسئله مورد بررسي قرار گرفته‌است كه تا چه ميزان مي‌توان از وجود اين قيد در تعريف مذكور دفاع كرد و انتقادات وارد شده تا چه ميزان صحيح به شمار مي‌آيند.
کلید واژگان :عكس مستوي، بقاء در كذب، ابن‌سينا، استدلال مباشر
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک