مقایسه تاثیر آموزش به روش سخنرانی با روش آموزش امداد و نجات همراه با مانور های جنگی بر امادگی عمومی امداد در کارکنان یکی از پادگان های نظامی نیروی دریایی

اهداف: شبیه سازی یکی از تکنیک های فعال یادگیری است که فراگیران راتشویق می نماید تاخود در کسب مهارت ها و دانش تلاش کنند، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش امداد و نجات همراه با مانور های جنگی در کارکنان یکی از پادگان های نظامی در سال 1393 انجام شد. روش‌ها: در یک مطالعه نیمه تجربی وبه صورت نمونه گیری طبقه ای، 132 نفر از کارکنان نظامی به دو گروه مساوی آموزش به روش سخنرانی و آموزش همراه با مانورهای جنگی تقسیم شدند و جهت تعیین سطح دانش به وسیله آزمون چند گزینه ای محقق ساخته در دو مرحله قبل و بعد از مداخله در زمینه امداد و نجات اندازه گیری شد و بعد از جمع آوری اطلاعات و وارد کردن آنها به نرم افزار SPSS نسخه 19 با استفاده از آمار توصیفی (میانگین- انحراف معیار و ...) و آمار استنباطی استفاده شد. ابتدا از آزمون کولموگروف اسمیرنف برای تشخیص نرمال بودن داده ها استفاده کرده در صورت نرمال بودن داده ها از آزمون های تی مستقل و تی وابسته و در صورت نرمال نبودن آنها از آزمون من ویتنی و ویلکاکسون به بررسی فرضیات پرداخته شد. یافته‌ها: میانگین نمره کل افراد قبل از هرگونه مداخله و بعد از آن بترتیب 00/3±81/12و 34/3±59/20 بدست آمد و نتایج حاصل از مقایسه دو گروه قبل و بعد از مداخله نشان می دهد که در هر دو گروه سخنرانی و عملی تفاوت معناداری وجود دارد (0.001(P< و هر دو گروه بعد از مداخله با افزایش نمره همراه بوده است ولی گروه عملی در مقایسه با گروه سخنرانی با افزایش نمره بیشتری همراه بوده است. نتیجه‌گیری: در بحث آموزش نیروهای نظامی آموزش عملی همراه با مانورهای جنگی نسبت به آموزش به روش سخنرانی بر میزان آمادگی در امداد و نجات تاثیر بیشتری دارد و پیشنهاد می شود جهت آمادگی نظامیان در بحث امداد و نجات از این روش آموزشی استفاده شود.

امداد و نجات، مانورهای جنگی، کارکنان نظامی، آموزش و نیروی دریایی