ژوهش حاضر که با هدف سنجش سطح توسعه روستایی شهرستانهای استان بوشهر انجام گردید، یک پژوهش کاربردی است که با بهرهگیری از روشهای تصمیمگیری چندشاخصه به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانهایی و ابزار جمعآوری با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر دادهها و اطلاعات جداول و فرمهای رایج آمارنامه سرشماری عمومی نفوس و مسکن (بویژه سالنامه آماری سال1390 استان بوشهر) بوده است. جامعه آماری پژوهش کل مناطق روستایی شهرستانهای استان بوشهر بوده است که جهت سنجش سطح توسعه آنها، 48 مولفه در قالب 5 شاخص (زیربنایی،آموزشی، سیاسی- اداری، بهداشتی- درمانی و ارتباطی) از آمارنامه رسمی استان بوشهر استخراج و با استفاده از تکنیک تاپسیس فازی مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل یافتههای پژوهش ضمن ترسیم یک فضای منطقهایی نابرابر در استان بوشهر و تخصیص ناعادلانه امکانات و خدمات روستایی، نشان داد که در مجموع شاخصها، شهرستانهای بوشهر و کنگان دارای بالاترین میزان توسعه و شهرستانهای جم و دیر پایینترین میزان توسعه روستایی را دارا بودهاند. در پایان نیز جهت رفع عدم تعادل در استان بوشهر و برقراری عدالت اجتماعی در مناطق روستایی شهرستانهای استان، پیشنهاداتی کاربردی ارائه گردید و اولویتهای توسعه به تفکیک شهرستان تعیین گردید.
کلید واژگان :توسعه روستایی، شاخص های اجتماعی، نابرابری منطقه ای
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک