از ابتدای قرن هفتم هجري بر اثر مشکلات سياسي، اقتصادي و اجتماعي ناشي از حمله مغول‌ها به ایران، مهاجرت گسترده ايرانيان به هند آغاز گرديد. با روي کار آمدن دولت صفوي و قدرت‌يابي امپراطوري گورکاني در هند، جمع کثیری (ازجمله قضات شيعي) از ايران به هند مهاجرت نمودند که از طرف سلاطين گورکاني به مناصب مهم (قضايي) گماشته مي‌شدند. پرسشي که درصدد پاسخگويي بدان هستيم، بررسي نقش قضات ایرانی در ترويج تشيع اثني‌عشري در هند دوره گورکاني است. حوزه جغرافيايي مورد بررسي در اين مقاله منطقه شمالي شبه قاره شامل شهرهايي چون دهلي، کشمير، لکهنو و لاهور در پاکستان امروزي است که امروزه نيز شيعياني را در خود جاي داده است. به‌نظر مي‌رسد اين افراد به طرق مختلفي چون اشتغال به مناصب کليدي و استفاده از اختيارات ناشي از آنها، تربيت شاگردان، و نگارش آثار متعدد در زمينه‌هاي فقهي، کلامي، ... توانستند رسالت خويش را به‌‌درستي انجام دهند. نتیجه اين پژوهش توصيفي ـ تحليلي نشان می‌دهد که ورود مذهب تشيع به هند، از طريق فرهيختگانی از علماي شيعي صورت پذيرفته است.
کلید واژگان :دولت صفوی، گورکانیان هند، تشیع، قضات ایرانی.
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک