توسعه کاربری جنگلکاری در سرزمین بر اساس توان بالقوه و بالفعل آن علاوه بر فواید اقتصادی و تفریحی می¬تواند در حفظ منابع طبیعی و محیط زیست سودمند واقع شود. این پژوهش با هدف ارزیابی توان سرزمین برای توسعه کاربری جنگلکاری در حوزه آبخیز سد قشلاق واقع در غرب ایران (در سال 1390) جهت حفاظت و افزایش توان بیولوژیک اکوسیستم¬های آن صورت پذیرفت. ابتدا معیارهای زیست¬محیطی مؤثر در ارزیابی توان سرزمین برای توسعه کاربری جنگل کاری بر مبنای نظرات کارشناسی و منابع کتابخانه¬ای مشخص و سپس طی عملیات میدانی و استفاده از منابع اطلاعاتی دیگر داده¬های زیست¬محیطی مورد نظر تهیه شدند. در مرحله بعد نقشه سازی داده-ها، آنالیز و همپوشانی آنها بر مبنای روش گزینش فازی در محیط سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) انجام پذیرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده¬ها نقشه ارزیابی توان سرزمین آبخیز در دو کلاس شامل مناطق قابل توسعه و غیرقابل توسعه و همچنین نقشه طبقه بندی شده مناطق قابل توسعه در پنج کلاس برای توسعه کاربری جنگل کاری بدست آمد. نتایج نشان داد که طی روش گزینش فازی فقط می¬توان سرزمین را در دو کلاس قابل توسعه و غیر قابل توسعه برای یک نوع کاربری ارزیابی نمود و این روش در طبقه¬بندی نهایی یگان¬های زیست¬محیطی ناتوان است. همچنین مشخص گردید که طبقات توان خیلی مطلوب، مطلوب، متوسط، کم، خیلی کم و مناطق غیر قابل توسعه برای کاربری جنگل کاری به ترتیب 5، 20، 24، 14، 6 و 31 درصد از کل مساحت منطقه را به خود اختصاص داده اند.
کلید واژگان :ارزیابی سرزمین، تئوری فازی، جنگلکاری، سامانه اطلاعات جغرافیایی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک