در این تحقیق یک روش عددی بر مبنای شبکه‌ی گردابه‌ای برای تحلیل ایرودینامیکی پیکربندی‌های مختلف توسعه داده شده است. در کار حاضر از این روش توسعه داده شده برای تحلیل ایرودینامیکی هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه استفاده شده است. به منظور صحه‌گذاری، ابتدا نتایج حاصل از این روش با نتایج تجربی مقایسه شده و سپس سه پیکربندی بال و بدنه یکپارچه‌ی رایج انتخاب شده و مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته‌اند تا پیکربندی مناسب‌تر برای هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه مشخص گردد. لازم به ذکر است شبیه‌سازی‌ها در ارتفاع صفر از سطح زمین و ماخ 0.3 صورت گرفته‌اند. نتایج نشان می‌دهد که پیکربندی‌های A و B از نظر مشخصه‌های ایرودینامیکی نسبت به پیکربندی C برتری دارند. از طرفی دیگر پیکربندی A به دلایل دارا بودن توزیع برآ یکنواخت‌تر در راستای بازه‌ی بال، دارا بودن پسای القایی کمتر، داشتن فضای خالی بیشتر و به طبع آن حمل بار مفید بیشتر نسبت به پیکربندی B برتری دارد. بنابراین در نهایت پیکربندی A به عنوان پیکربندی مناسب‌تر برای هواپیماهای بال و بدنه یکپارچه انتخاب شده است.
کلید واژگان :هواپیمای بال و بدنه یکپارچه، روش شبکه‌ی گردابی، گردابه نعلی شکل، ضرایب ایرودینامیکی،
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک