فضاهاي نابرابر جغرافيايي که درصد وسيعي از سرزمين کشورهاي در حال توسعه را به خود اختصاص داده است بي شک يکي از تبعات توسعه نابرابر و نامتوازن است که ريشه در توزيع ناعادلانه امکانات دارد. عدم برخورداري از فرصت هاي فضايي برابر مي تواند منجر به شکافي عميق بين استان ها، شهر ها و حتي مناطق روستايي کشور گردد که پيامد آن ظهور فقر ، مهاجرت هاي روستا-شهري و به دنبال آن حاشيه نشيني، افزايش جرم، فساد، فحشا و غيره خواهد بود. اين پژوهش سعي دارد به تحليل نابرابري فضاهاي جغرافيايي در روستاهاي مناطق مرکزي ايران با استفاده از مقالات علمي، کتب و اسناد مرتبط با مساله تحقيق با روشي توصيفي- تحليلي بپردازد. استان هاي، تهران، قزوين، همدان، يزد و چهارمحال و بختياري نمونه مورد مطالعه و اطلاعات مربوط به 83 دهستان که با روش تصادفي سيستماتيک انتخاب و جمع آوري گرديده اند، بعنوان جامعه آماري نمونه مورد بررسي قرار گرفته اند تا روند تغييراتي طي مقاطع 1365، 1375 و 1385 با استفاده از مدل ضريب جيني مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد. يافته هاي پژوهش حاکي از آن است که نابرابري فضاهاي جغرافيايي در مقطع 65 در مناطق روستايي استان يزد با 0.42، در مقطع 75 در مناطق روستايي همدان با 0.36 و در سال 1385 در روستاهاي استان قزوين با بيشترين ضريب نابرابري طي سه دهه برابر با 0.79 بوده است. همچنين نتايج نشان مي دهد از شاخص هاي مورد بررسي، بيشترين ضريب نابرابري در سال 1365 مربوط به شاخص هاي اجتماعي، در سال 75 به شاخص هاي ارتباطي و در سال 1385 بيشترين عدم تعادل در دسترسي به خدمات بهداشتي مشاهده گرديده است.
کلید واژگان :نابرابري جغرافيايي، توسعه، مناطق روستايي مرکزي، ايران
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک