در سال هاي اخير، اراضي بسياري از شهرهاي ايران مخصوصاً اراضي حاشيه اي شهرها تحت تاثير روند شهر نشيني و نياز شهروندان به مسكن جديد، تغيير كاربري داده و به اراضي ساخته شده تبديل شده است. با توجه به اينكه شهر اردبيل نيز مانند ساير شهرها در سال هاي اخير با افزايش جمعيت مواجه بوده، تغيير و تحولات قابل توجهي را در كاربري اراضي شهري اين شهر شاهد هستيم. تحقيق حاضر در پي ارزيابي تغييرات اراضي حاشيه ي شهر اردبيل در طي سال هاي 1363- 1390 و سپس پيش بيني اين تغييرات تا سال 1400 مي باشد. از اين رو براي پي بردن به نوع و ميزان تغييرات رخ داده در منطقه فوق تصاوير سنجنده لندست TM، سال هاي 1363، 1370، 1379، 1390 و همچنين تحولات جمعيتي اين شهر بين سال هاي 1363 تا 1390 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. پس از عمليات بارز سازي، براي كشف و ارزيابي تغييرات از روش هاي فازي مبتني بر شدت انطباق(Fuzzy Artmap) و مقايسه بعد از طبقه بندي(Crosstab) استفاده شده است. همچنين براي پيش بيني روند تغييرات تا سال 1400 از روش تركيبي زنجيرههاي ماركوف و سلول هاي خودكار استفاده گرديده است. نتايج بدست آمده از اين تحقيق نشان داد كه در طي 27 سال مورد بررسي، جمعيت اين منطقه در حدود يك و نيم برابر افزايش يافته و در حدود 34 درصد تغيير كاربري صورت گرفته كه عمدتاً ناشي از فعاليت هاي انساني بوده كه از آن جمله مي توان به گسترش سكونتگاه ها و اراضي ساخته شده بر روي اراضي كشاورزي در پيرامون شهر اشاره كرد.
کلید واژگان :تغيير كاربري اراضي، زنجيره هاي ماركوف، سلول هاي خودكار، فازي مبتني بر شدت انطباق، توسعه فيزيكي شهر، اردبيل
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک