قوميت يكي از مباحث كليدي در جغرافياي سياسي محصسوب مي شود كه مهمترين ابزار جهت نشان دادن پراكنش فضايي آن، نقشه است. در اين بين محققان و مراكز مطالعاتي زيادي در داخل و خارج كشور به ترسيم نقشه هايي از موقعيت فضايي قوميت هاي ايران پرداخته اند. هدف از اين تحقيق كه بر اساس روش توصيفي- تحليلي نگارش يافته است، بررسي انتقادي نقشه هاي قوميت در ايران است. نتايج تحقيق نشان مي دهد اين نقشه ها به دليل عدم توجه به سرشماري هاي صورت گرفته كشور به بحث قوميت ها و در نتيجه نبود آمارهاي دقيق قوميتي، نتوانسته اند توزيع فضايي قوميت را در ايران به خوبي نشان دهند چرا كه اكثر ترسيم كنندگان(بويژه ترسيم كنندگان داخلي) كشور را از اين لحاظ به صورت مركز پيرامون نشان داده اند. مركزي كه قسمت اعظم فضاي نقشه ها را شامل گشته و بازوها و زبانه هاي آن ب حاشيه كشور كشيده شده است. ترسيم نادريت پراكنش فضايي اقوام، به تصوير نكشيدن تنوع واقعي قويمت ها و گسترده تر نشان دادن بيش از حد موقعيت و فضاي بعضي از اقوام نسبت به ساير قوميت ها از جمله مهمترين نقايص اين نقشه هاست. اين نحوه كارتوگرافي قوميتي خود عاملي است كه موجب حساسيت هاي زيادي براي اقوام كشور مي شود و به امنيتي شدن مسئله اقوام مي انجامد. در حالي كه نقشه به عنوان يك ابزار مهم براي نماد نگاري ملي، خود مي تواند در تبديل كردن تهديدات مسئله اقوام به فرصت، نقش بسيار مهمي را ايفاء كند.
کلید واژگان :قوميت، نقشه، كارتوگرافي قوميت، ايران
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک