بطورکلی ناهماهنگی توسعه درمناطق، شهرنشینی شتابان و تمرکززدایی که نتیجه پیشرفت های شتابزده اقتصادی در جوامع بشری است، نابرابری و برهم زدن تعادل و توازن منطقه ای را بدنبال داشته است. نابرابری امکان بروز بیکاری، فقر، مهاجرت، جابجایی نیروی انسانی(بویژه متخصص) و سرمایه وهمچنین بی عدالتی، بروزناهنجاری های اجتماعی، تعارضات قومی- فرهنگی ودرنهایت آسیب رساندن به بنیان یکپارچه ملی را موجب می شود. برای رفع نابرابری ها و ایجاد تعادل و هماهنگی در توسعه مناطق، تدابیری اندیشیده شده که از آن میان، می توان به سیاستگذاری منطقه ای بعنوان یک خط مشی و برنامه ریزی منطقه ای به عنوان یک راهکاراشاره کرد. شناخت عوامل ایجاد کننده نابرابری، تعیین نقش مناطق با توجه به پتانسیل های آن ها، ظرفیت سازی و ایجاد فرصت های برابر و بهره برداری بهینه از منابع و فرصت ها در مناطق، تقدم توسعه متعادل منطقه ای بر افزایش نرخ رشد، تنوع بخشیدن به اقتصاد مناطق عقب مانده و تهیه و اجرای طرح آمایش سرزمین گام اساسی در کاهش و رفع نابرابری ها است.این مقاله پس از بررسی چارچوب برنامه ریزی منطقه ای در پی بررسی گونه های نابرابری است که در مناطق اثر گذار بوده و موجبات نابرابری منطقه ای را فراهم آورده اند. سپس با ارائه راهکارها در جهت کاهش این نابرابری ها، برنامه ریزی منطقه ای را بعنوان یک ابزار مفید مورد بررسی قرارداده است.
کلید واژگان :برنامه ریزی منطقه ای، نابرابری منطقه ای، سیاستگذاری منطقه ای
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک