در این نوشتار تغییرات زبانی در بافتار اجتماعی و براساس عنصر زمان تجزیه وتحلیل می‌شود تحول در نقش کلمات از جمله تغييرات زباني است كه دلايل آن را بايد در تغييرات ساخت اجتماعي جستجو كرد. شب از جمله مفاهیمی است که تحول بنیادین معنای آن در ادبیات را می‌توان به مثابه نشانه‌هایی از تغییرات سترگ اجتماعی ایران به حساب آورد. از رهگذر به کارگیری روش تحلیل درزمانی و همزمانی، نویسندگان مقاله حاضر این تغییرات را پی‌جویی کرده‌اند.به گمان نويسندگان، چهار مرحله از تحول در واژه شب در شعر فارسي قابل بازيابي است. به نحوي كه در اشعار كلاسيك بيشتر واژه شب در نماد طبیعت و به منزله نشانه‌ای حماسی جلوه‌گر شده است. با تحول در بافتار اجتماعی به ویژه در ایران میانه شب به مفهوم نمادین از عرفان به کار رفته شد. سپس در مسیر تاریخی جامعه ایران و با تحول بافتار در طی دوره مشروطه و بروز اندیشه نوگرایی، موضعی نمایه‌ای اتخاذ کرده و به معنای گردش روزگار تلقی شده است. و سرانجام در مزحله چهارم با فزایش سلطه سیاسی یا تحول به نشانه‌ای شمایلی، استعاره‌ای از استبداد سیاسی در دوره جدید قلمداد شده است.
کلید واژگان :همنشینی، درزمانی، شب، شعر، سیاست
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک