یکی از اهداف اصلی آمایش سرزمین و برنامه¬ریزی کلان توسعه کشور تاکید بر گسترش زیر ساخت¬های حوزه بهداشت و درمان در فضای جغرافیایی و تخصیص¬یابی منطقه¬ای می¬باشد. عدالت در بخش بهداشت و سلامت به معنای آن است که همه افراد یک جامعه به صورت یکسان از منابع و امکانات بهداشتی برخوردار باشند. هر چه توزیع میزان و سطح شاخص¬های بهداشتی در یک جامعه بیشتر و مناسب¬تر باشد سلامتی و رفاه بیشتری را برای آن جامعه به همراه خواهد داشت. این مقاله، به سنجش فضایی و نابرابری منطقه¬ای زیرساخت¬های بهداشت و درمان در سال 1392 در بین استان¬های کشور می¬پردازد. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از حیث روش کمی- تحلیلی است که از شاخص¬های نسبت تمرکز فضایی k استان برتر، شاخص هرفیندال- هیرشمن، هال- تایدمن، شاخص جامع تمرکز منطقه¬ای، هانا- کای و آنتروپی در توزیع منطقه¬ای بیمارستان¬های خصوصی، دولتی و تعداد تخت¬های فعال در استان¬های کشور استفاده شده است. براساس یافته¬های این پژوهش متوسط تمرکز فضایی چهار استان برتر 44.40 می¬باشد که نشان دهنده وجود تمرکز فضایی و نابرابری منطقه¬ای پایین در زیرساخت¬های حوزه بهداشت و درمان در بین استان¬های کشور می¬باشد، بیشترین سهم در تمام شاخص¬های حوزه بهداشت و درمان را استان تهران دارا می¬باشد.
کلید واژگان :بیمارستان، تمرکز فضایی، شاخص هرفیندال- هیرشمن، نابرابری منطقه¬ای
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک