پيش زمينه و هدف: روان نمايش¬گری به¬خاطر استفاده از شيوه¬هاي عملي و نمايشي بجاي صحبت كلامي صرف در درمان و توانايي بازسازي مسائل عميق گذشته فرد، از پتانسيل بالايي براي افزايش تمايز يافتگي افراد و هدايت آن¬ها به سوي يك زندگي سالم برخوردارست. پژوهش حاضر، با هدف بررسی تاثير گروه¬هاي روان نمايشگری بر افزايش تمايزيافتگي فرد از خانواده، در دانشجويان دختر پرستاری صورت گرفت. مواد و روش کار: نمونه پژوهش، 20 نفر دانشجوی دختر بودند (10 نفر برای هر يک از گروه¬های آزمايش و کنترل) که از طريق نمونه گيری خوشه ای انتخاب شد. 12 جلسه گروه سايکودرام 5/1 ساعته، با فاصله زمانی دو بار در هقته برای گروه آزمايش اجرا شد و گروه گواه، رويکردی دريافت نکرد. پس از پايان جلسات روان نمايش¬گري، پرسش¬نامه مذكور در هر دو گروه اجرا شد (پس آزمون). پردازش داده¬هاي پژوهش، با استفاده از آمار توصيفی و آزمون تی برای گروه¬هاي مستقل انجام گرفت. يافته¬ها: گروه¬های سايکودرام توانست تمايزيافتگی دانشجويان را در مقياس کلی و چهار خرده مقياس پرسش¬نامه ای افزايش دهد. روش "روان نمايشگري" توانسته در افزايش سطح واكنش پذيري عاطفي دانشجويان، سطح جايگاه من و سطح کاهش گريز عاطفي دانشجويان، نسبت به کاهش ارتباط (هم آميختگي) با ديگران در دانشجويان موثر واقع شود. بحث و نتيجه گيری: روان نمايش¬گری با توجه به ويژگي¬هاي منحصربه فردش، می¬تواند روش درماني بسيار مؤثري در افزايش تمايزيافتگي باشد. همچنين مي¬تواند با اجراي صحنه¬هايي از مواجهه با خانواده و تمرين¬هاي رفتاري، اضطراب فرد را براي روياروئي مجدد با خانواده اصلي کاهش دهد.
کلید واژگان :روان نمايش¬گري، تمايز يافتگي، خانواده
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک