معرفت نفس از مهمترین مباحثی است که همواره مورد تأکید فلاسفه و عرفا بوده و بدلیل ربط و پیوندی که با معرفت رب دارد، ضرورتي مضاعف یافته است. انديشمندان و عارفان مسلمان براي فهم و ارائه تفسيري دقيق از چگونگی سیر از معرفت نفس به معرفت رب تلاش فراوان کرده¬اند. محیی الدین بن عربی و صدرالمتألهین شیرازی، با دو رویکرد عرفانی و فلسفی، شناخت نفس را بهترین راه رسیدن به حقیقت هستی و شناخت خداوند می‌دانند. در این مقاله _با سیری در مبانی نظری و تحلیل آراء معرفتی این دو حکیم_ کوشیده¬ایم چرایی و کیفیت گذر از نفس‌شناسی به خداشناسی را از دیدگاه آنان مورد بررسی قرار دهیم؛ تا علاوه بر یافتن نقاط اشتراک و اختلاف این دو دیدگاه، ربط و نسبت موجود میان این دو رویکرد عرفانی و فلسفی را در این موضوع خاص دریابیم. علی‌رغم این‌که صدرا الگوی ابن عربی را در کیفیت سیر از نفس‌شناسی تا خداشناسی می‌پذیرد، اما درصدد برمی‌آید تا بر مبانی عرفانی محیی الدین برهان اقامه کند و آن‌ها را بر اساس اصول فلسفی خود بازخوانی کند.
کلید واژگان :وحدت وجود؛ معرفت نفس؛ انسان کامل؛ خداشناسی؛ ابن عربی؛ صدرالمتألهین شیرازی.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک