بررسی تأویلات داستانی در دفتر چهارم مثنوی

مولوی یکی از شاعران مشهور در عرصۀ عرفان است که در مثنوی، در ضمن حکایت‌ها و داستان‌های گوناگون، راه‌های رهایی از کالبد جسمانی و تن فانی و سیر در عالم ملکوت و راه‌های وصول به مراتب عشق و معرفت و لزوم پیروی از پیر و مراد در این وادی و همین طور نایل شدن به مراتب عالی عرفانی همچون فقر، فنا، بقا و ... را به مدد و راهنمایی پیر در قالب تمثیل‌های زیبا، نغز و بدیع به رشتة نظم در آورده است. اشعار مولوی به سبب ارجاعات برون متنی‌از قابلیّت‌های زیاد تأویلی برخوردار هستند؛ به همین سبب در این مقاله به تأویل داستان‌های دفتر چهارم پرداخته و کوشش شده است که منظور و هدف غایی و اصلی شاعر از سرودن ابیات این داستان‌ها استخراج و بیان شود.

تأویل، تفسیر، تمثیل، عرفان، مثنوی مولوی