نقدي روش شناسانه به شيوة فراتحليل بر اثربخشي روش هاي درماني به كار رفته در زمينة كاهش اضطراب امتحان در ايران

زمينه: اضطراب امتحان به عنوان عامل مهمي است كه مي تواند عملكرد در آزمون را مختل و منجر به افت تحصيلي شود. هدف: مطالعه حاضر فراتحليلي بر مطالعات انجام شده در زمينه روش هاي درماني به كار رفته در كاهش اضطراب امتحان بود. روش: بدين منظور از فراتحليل به عنوان يك تكنيك آماري جهت جمع آوري، تركيب و خلاصه نمودن پژوهش هاي انجام شده در زمينه مورد نظر استفاده گرديد كه 45 و تحليل حساسيت يك مطالعه CMA مطالعه مناسب جمع آوري شد. پس از ورود اطلاعات به نرم افزار 2 كه نسبت به ساير مطالعات پرت بود از جمع مطالعات حذف و در نهايت 44 مطالعه تحليل شد . يافته ها : اندازه اثر در مدل تصادفي براي كل روش ها ي درماني 0.68 براي روش ها ي رفتاري 0.84 ، روش ها ي شناختي 0.75 ، روش هاي شناختي-رفتار ي 0.43 ، آموزش مهارت ها 0.49 و تركيب شناختي -رفتاري و آموزش مهارت 0.58 به دست آمد كه با توجه به معيار كوهن تنها اندازه اثر روش رفتاري زيا د گزارش مي شود، اندازه اثر دو روش شناختي و تركيب شناختي- رفتاري با آموزش مهارت بالاتر از متوسط است و دو روش شناختي- رفتاري و آموزش مهارت اندازه اثر پايين تر از متوسط را كسب كرده اند . با توجه به متغيرهاي جنس، جامعة آماري، ابزار پژوهش، روش نمونه گيري، روش تحقيق، تعداد Q معني داري آماره جلسات درمان و مقطع تحصيلي افراد نمونه به عنوان متغيرهاي تعديل گر وارد تحليل شدند. در مدل اثرات تصادفي نقش ميانج يگري متغيرهاي جنس، جامعة آماري ، ابزار پژوهش، روش نمونه گيري و تعداد جلسات درمان در سطح 0.01 معني دار شد. بحث و نتيجه گيري: نتايج حاصل از مطالعه نشان مي دهد كه از بين روش هاي درماني مورد استفاده در كاهش اضطراب امتحان موفقيت روش رفتاري و سپس شناختي بيش از روش هاي ديگر بوده است و درمانگران بايد به اين روش ها توجه بيشتري داشته باشند . همچنين پژوهشگران در پژوهش هاي آينده خود متوجه نقش تعديل كننده هاي ذكر شده در بالا باشند.

اضطراب امتحان، روش هاي درماني، فراتحليل.