برنامهريزي منطقهاي با هدف توسعه و كاهش نابرابري منطقهاي، از موضوعات مهم در كشورهاي درحالتوسعه محسوب ميشود. لازمه برنامهريزي منطقهاي شناسايي جايگاه مناطق نسبت به يكديگر ميباشد. هدف اصلي اين پژوهش سنجش نابرابري فضايي شهرستانهاي استان خوزستان بر اساس شاخصهاي آموزشي به منظور دستيابي به ميزان و علل نابرابريهاي فضايي همراه با ارائه راهكارهايي براي كاهش عدم توسعهيافتگي نواحي ميباشد. جامعه آماري پژوهش 24شهرستان استان خوزستان بر اساس آخرين تقسيمات سياسي-اداري است. با توجه به مؤلفههاي مورد بررسي، رويكرد حاكم بر اين پژوهش توصيفي-كمي و تحليلي است كه در آن از 18شاخص آموزشي در مقطع زماني 1390استفاده شده است. يافتههاي پژوهش مبين آن است كه شهرستانهاي استان خوزستان به لحاظ برخورداري از نظر شاخصهاي آمورشي يكسان و برابر نيستند و تفاوت آشكار و محسوسي در ميزان برخورداري از امكانات و فضاهاي آموزشي در بين شهرستانها وجود دارد بهطوري كه شهرستان هويزه با 0/684 درصد از لحاظ برخورداري از شاخصهاي آموزشي نسبت به ديگر شهرستانهاي استان در رتبه نخست و شهرستان شوشتر با امتياز 0/229درصد در رتبه آخر قرار دارد. تخصيص بهينه منابع آموزشي از پايين ترين نواحي سلسله مراتب توسعه و سپس ارائه در فرصت هاي برابر منابع به عنوان راهبرد هاي اساسي توسعه آموزشي توصيه مي شود
کلید واژگان :نابرابري، تحليل فضايي، برنامه ريزي آموزشي، مدل تاپسيس، استان خوزستان.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک