هدف: هدف از مطالعه ي حاضر بررسی اثر یک وهله تمرین مقاومتی بر بیـانIL-15 mRNA در عضـلات اسـکلتی تنـد و کندتنش موشهاي صحرایی سالم و دیابتی تمرین کرده،است. روش شناسی: موشهاي صحرایی بطور تصادفی به چهار گروه کنترل سالم (C)، تمرینکرده سالم (T) ، کنتـرل دیـابتی (D) و تمرین کرده دیابتی (DT) تقسیم شدند. دیابت با استفاده از یک وهله تزریق STZ ایجادشد. گروههـاي تمـرین 16 جلسـه تمرین مقاومتی را به صورت بالا بردن وزنه از یک نردبان، انجام دادند. 48ساعت پس از آخرین وهلـه تمـرین ،گـر وههـاي تمرین یک وهله تمرین مقاومتی رانیز انجام دادند و بلافاصله پس از آن تمامی گروه ها کشته شدند. بیـانIL-15 mRNA در عضله ي نعلی (SOL) و خمکننده ي بلند شست (FHL) با تکنیک Real time–PCR اندازهگیري شد. یافته ها: بیان IL-15 mRNA پس از یک وهله تمرین مقاومتی در عضله FHL موشهاي صحرایی سالم و دیابتی تمرین کرده تغییر معناداري را نشان نداد (0.05˃P) ، در حالی که این تغییر در عضله SOL معنادار بود (50.0˂P). بیـان ایـن سـایتوکاین در عضله FHL در گروههاي D ،T ،C و DT به ترتیب 1، 0.8، 1.3 و 0.7 برابر و در عضـله SOL بـه ترت یـب 1، 0.6، 1.3 و 2.4 برابر تغییر یافت. بیشترین میزان بیان IL-15 mRNA در عضله SOL گروه DT مشاهده شد. نتیجه گیري: با توجه به توانایی 15-IL در تثبیت پروتئین عضله اسکلتی در شرایط پاتولوژیک، به نظر میرسد عضله اسکلتی به محرك آتروفیک (مانند بیماري دیابت، بویژه دیابت نوع I)، با افزایش سطوح 15-IL به عنوان یـک مکانیسـم محـافظتی وجبرانی در برابر تخریب پروتئین، پاسخ میدهد.
کلید واژگان :: 15-IL، تمرین مقاومتی، دیابت ایجادشده با STZ، آتروفی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک