تأثیر تمرینات ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر آمادگی هوازی، قدرت عضلانی، گلوکز خون، مقاومت به انسولین و سطح سرمی بتااندورفین زنان دیابتی نوع دو

مقدمه: دیابت، شایع‌ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسمی و یکی از مهم‌ترین مشکلات بهداشت عمومی است. دیابت، مسئول 9% کل مرگ­های جهان می­باشد و می­تواند در درازمدت منجر به نوروپاتی، نفروپاتی، رتینوپاتی و بیماری قلبی گردد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر سطوح بتااندورفین و تأثیر آن بر گیرنده µ در سطح عضله اسکلتی برای کاهش گلوکز و مقاومت به انسولین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو انجام شد. روش­کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1394 بر روی 18 نفر از زنان غیرفعال دیابتی نوع دو با محدوده سنی 50-40 سال انجام شد. آزمودنی­ها به‌طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به‌مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل 20 دقیقه فعالیت ایروبیک و برنامه تمرین قدرتی توسط افراد گروه تجربی انجام شد. 48 ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی، نمونه خونی آزمودنی‌ها به‌منظور برآورد مقادیر سرمی بتااندورفین، گلوکز و انسولین جمع‌آوری شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون­های تی دانشجویی وابسته و مستقل و آزمون­های ویلکاکسون و یومن‌ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی­دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: تمرین ترکیبی باعث افزایش معنی­دار اکسیژن مصرفی اوج، قدرت، سطح سرمی بتااندورفین و کاهش معنی­دار گلوکز و مقاومت به انسولین گردید (05/0≥p). نتیجه­گیری: تمرینات ترکیبی، شاخص گلایسمیک را کاهش و بتااندورفین را افزایش می‌دهد که می­تواند اثر مطلوبی در کاهش عوامل خطرزا در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد.

بتااندورفین؛ تمرین ترکیبی؛ دیابت نوع دو؛ گلوکز؛ مقاومت به انسولین