آموزش مثبتنگري بر شفقت به خود و اميد بهزندگي مادران کودکان اختلال طيف اتيسم

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبتنگری بر شفقت به خود و امید بهزندگی مادران کودکان اختلال طیف اتیسم سبزوار انجام شد. روش این پژوهش نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون_ پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعة آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند اختلال طیف اتیسم سبزوار در سال تحصیلی 1396-97بود. بدین منظور تعداد 36مادر دارای فرزند مبتلا به اتیسم بر حسب شرایط ورود به پژوهش به عنوان نمونه انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش(18نفر) وکنترل (18نفر) جایدهی شدند. پس از انجام پیشآزمون به کمک پرسشنامههای شفقت به خود و پرسشنامه امید بهزندگی، گروه آزمایشی ده جلسه (هرهفته یک جلسه) 75دقیقهای برنامة آموزش مثبتنگری را دریافت کرد. درحالی که گروه کنترل هیچ برنامة مداخلهای دریافت نکرد. پس از پایان دورة آموزشی از هر دو گروه پسآزمون بهعمل آمد و دادههای بهدست آمده با استفاده از روشهای آمارتوصیفی (میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبتنگری برشفقت به خود، امید بهزندگی و مولفههای آنها در مادران کودکان اختلال طیف اتیسم سبزوار تاثیر مثبت و معناداری دارد. بنابراین، آموزش مثبتنگری یک برنامة مداخلهای موثر برای کمک به مادران کودکان اختلال طیف اتیسم است

آموزش مثبتنگری، شفقت به خود، امید بهزندگی، اختلال طیف اتیسم