تحلیل فضایی آسیب‌پذیری سکونتگاه‌های انسانی در برابر زلزله (نمونه موردی: استان آذربایجان‌غربی)

هدف اصلی این پژوهش تحلیل فضایی آسیب‌پذیری سکونتگاه‌های انسانی در برابر زلزله و در استان آذربایجان‌غربی می‌باشد.پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و روش بررسی آن توصیفی-تحلیلی است. روش گردآوری داده‌ها به‌صورت کتابخانه‌ای و میدانی است. جامعه آماری پژوهش شهرستان‌های 19 گانه استان آذربایجان غربی است. تجزیه‌وتحلیل داده‌های پژوهش به‌صورت کمی و با استفاده از نرم‌افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی صورت‌ گرفته است. در جهت تحلیل فضایی داده‌ها از روش‌های متعددی نظیر مدل درون‌یابی IDW، تابع تراکم Kernel، تابع تراکم Line، مدل همپوشانی Fuzzy Overlay و تابع AND استفاده‌شده است.یافته‌های این پژوهش نشانگر این است که در شمال استان شهرستان‌های سلماس، خوی، چایپاره، چالدران و ماکو، در جنوب شرقی استان شهرستان تکاب و در جنوب استان شهرستان‌های سردشت، میرآباد، پیرانشهر و اشنویه در زمره شهرستان‌ها با میزان آسیب‌خیزی بالا قرار دارند. مطابق داده‌های موجود می‌توان اذعان داشت که جنوب شرقی استان به نسبت جنوب و شمال استان از آسیب‌پذیری کمتری برخوردار است. در یک جمع‌بندی کلی نیز در حدود 46 درصد از مساحت استان و 18 درصد از جمعیت استان در محدوده با آسیب‌خیزی بالا قرار دارند.نتیجه‌گیری: امروزه پیرو مخاطرات اخیر به‌خصوص زلزله‌های اتفاق افتاده، لزوم توجه به ارتقاء تاب‌آوری در سکونتگاه‌های انسانی را می‌افزاید؛ بنابراین بر اساس نتایج به‌دست‌آمده در این پژوهش، پیشنهاد می‌گردد تا قبل از وقوع زلزله در مراکز با آسیب‌پذیری خیلی بالا مدیریت قبل از بحران شکل گیرد.

آذربایجان‌غربی آسیب‌پذیری تحلیل فضایی زلزله سکونتگاه‌های انسانی