قوانین اساسی، ثمره مبارزات و انقلاباتی است که از قرن هجدهم به بعد در کشورها به وقوع پیوست. در قرن سیزدهم بر اثر تحولات عمیقی که در جامعه انگلستان پدید آمد، پادشاهان این کشور مجبور شدند در برابر خواست های ملت عقب بنشینند و امتیازاتی به آنها بدهند: در 15 ژوئن 1215 میلادی، جان اول پادشاه انگلستان، منشور کبیر را صادر کرد و آزادی هایی به ملت داد. با صدور منشور کبیر مقدمات تکوین قانون اساسی عرفی انگلستان که مبتنی بر یک سلسله عادات و رسوم سیاسی است، آن را نخستین قانون اساسی محسوب کردفراهم گردید، که بعدها الهام بخش انقلابیون آمریکا و فرانسه قرار گرفت. قانون اساسی آمریکا در سال1787 و قانون اساسی فرانسه در سال1791 نخستین قوانین اساسی مدون جهان در قرن هجدهم هستند که در پی انقلاب در این کشورها تنظیم و تدوین شدند و سپس فکر تدوین قانون اساسی به عنوان سند حاکمیت و آزادی ملت در برابر حکمرانان جنبه جهانی یافت و در سرتاسر عالم بسط پیدا کرد به گونه ای که امروز به ندرت کشوری را می توان یافت که دارای قانون اساسی نوشته و مدونی نباشد. در این مقاله تلاش شده است، با استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای و روش توصیفی - تحلیلی به بررسی و چگونگی تصویب و تدوین قانون اساسی در ایران پرداخته شود.
کلید واژگان :قانون اساسی، شورای نگهبان، مجلس خبرگان، همه پرسی.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک