هدف اصلی اسلام تربيت انسان است و مقدمه‌ی اين تربيت، شناخت انسان با تمام ويژگی‌های اوست که بدون شناخت انسان تربيت او ممکن نيست. مرحله جوانی مرحله‌ای بسيار حساس در زندگی انسان محسوب می‌شود که در آن دوره انسان پايه‌های سعادت و خوشبختی را بنا می‌کند يا باعث تزلزل شخصيت و رسيدن به شقاوت خود می‌شود. از اين‌رو، شناخت ويژگی‌های جوانان حائز اهميت است و مهم است که بدانيم تربيت ديني را چه آسيب‌هايي تهديد می‌کند. اسلام در مجموع يک مکتب تربيتی است و هر چه در آن آمده است به نوعی با «انسان»، «تربيت» و «تزکيه» او سروکار دارد. باید توجه داشت منظور از تربيت دينی فقط آموزش يک سلسله عقايد و باورها و بيان احکام و دستورات دينی نيست، بلکه تربيت دينی مفهوم گسترده‌ای دارد. به همین دلیل در تعريف تربيت دينی می‌توان گفت: « تربيت مجموعه‌ای از اعمال عمدی و هدف‌دار به منظور آموزش گزاره‌های معتبر يک دين به افراد ديگر (است به‌گونه‌ای) که در عمل به آن آموزه‌ها پايبند باشند.» اهميت و ضرورت بحث درباره‌ی تربيت دينی و آسيب‌شناسی آن، در حقيقت به جايگاه نقش دين در زندگی بشر باز می‌گردد. زندگی معنا و حقيقت خود را در پرتو دين می‌يابد و انسان با پذيرش دين و اطاعت از تعاليم آن به عالی‌ترين کمالات می‌رسد. به سبب همين جايگاه شايسته است که امام علی عليه‌السلام مصيبت و آفت در دين را بزرگ‌ترين مصيبت می‌خواند: « الْمُصِيبَةُ بِالدِّينِ أَعْظَمُ الْمَصَائِب ـ بلا و مصيبت در دين بزرگ‌ترين مصيبت‌ها است.» و به‌طور قطع دین‌داری معیوب یکی از بزرگ‌ترین مصائب دین‌داری است که می‌تواند ثمره‌ی تربيت دينی غلط باشد. از اين‌رو، شناخت آسيب‌ها و عوامل ايجاد کننده آن‌ها، برای پيشگيری از آفت‌زايي در دين و دينداری ضروری است. منظور از آسيب عاملی است که سبب اختلال و ناهنجاری و آفت در پديده‌‌ها می‌شود گاه نيز به خود اختلالات آسيب گفته می‌شود. از اين رو هنگام بحث از آسيب‌شناسی تربيت دينی، گاه شناخت وضعيت‌های ناهنجار حاصل از تربيت مورد نظر است و گاه منظور علل و عواملی است که اين‌گونه اختلالات و وضعيت‌های نابسامان را پديد آورده است. اين نوشتار با تکیه بر آيات و روايات معصومين علیهم‌السلام به بررسی برخی عوامل آسیب‌زای تربیت دینی در حوزه فردی و اجتماعی می‌پردازد.
کلید واژگان :تربیت، آسیب تربیتی، جوان
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک